Bericht uit Bolderburen
Astrid Lindgren, wie kent haar niet? Haar Bolderburen boeken waren mijn absolute favoriet. Als ik er een te pakken kreeg in onze kleine dorpsbibliotheek, kon mijn dag niet meer stuk en huppelde ik zo snel mogelijk naar huis.
Opgekruld op de bank verslond ik ademloos de simpele avonturen van Lasse, Lisa, Bosse, Britta, Anna en Olle. Samen met hen zocht ik schatten, vierde ik het Zweedse St. Lucia feest, speelde ik in het hooi, ging ik mee naar opa en ving ik rivierkreeftjes. Ik had overigens geen flauw idee wat rivierkreeftjes waren…
De Noordhof, Middenhof en Zuidhof voelden net zo vertrouwd als ons eigen huis. Het beeld van het dorpje bestaande uit slechts drie boerderijen kan ik à la minute oproepen. Drie houten boerderijen die dicht tegen elkaar leunen met de grote lindeboom tussen de Midden- en Zuidhof.
Laten we nu toch verzeilt zijn geraakt in het equivalent van Bolderburen! Een tiental voornamelijk rode houten huizen met witte daklijsten in lintbebouwing langs een doorgaande weg. Er wonen hier slecht vijfendertig mensen.
De kerkklok slaat loom de uren, verder is het stil: doodstil. In het meer achter ons huis drijven tientallen gele plompen, klaar om uit de knop te springen. Hommels, koolwitjes en bontgekleurde vlinders dartelen rond de verbena’s die willekeurig tussen het gras groeien.
Struiken, behangen met honderden rijpe rode bessen,staan tussen weelderige berkenbomen die tot in de hemel rijken. De kleine waterval in de verte zorgt voor de nodigeachtergrondmuziek. Waar blijft de eerste eland? De bruine beer mag in zijn hol blijven.
De oude school, daterend uit de hoogtijdagen van het dorp toen hier zeshonderd mensen woonden, fungeert tegenwoordig als dokterspraktijk. Wij huren het voormalige schoolmeesters huis met haar twee bordessen en witgelakte houten muren.
Svabensverk een dorpje, ver van de bewoonde wereld, ergens in Zweden. De dichtstbijzijnde goed gesorteerde supermarkt ligt ruim zestig kilometer verderop. Het pannenkoekenhuis is sinds kort gesloten, de hoogbejaarde eigenaar was het bakken voor de enkele passerende toerist meer dan zat. Een dorpje van anderhalve koe en een paardenkop. Maar léuk…
De weersverwachting is niet fantastisch, echter de eerste zonnige dag hebben we in de zak. En ik? Ik leef mijn kinderdroom. Wat maakt het uit, 30 millimeter regen in Bolderburen is écht zo slecht nog niet. Regenjas aan, paraplu op en gaan.
Opgekruld op de bank verslond ik ademloos de simpele avonturen van Lasse, Lisa, Bosse, Britta, Anna en Olle. Samen met hen zocht ik schatten, vierde ik het Zweedse St. Lucia feest, speelde ik in het hooi, ging ik mee naar opa en ving ik rivierkreeftjes. Ik had overigens geen flauw idee wat rivierkreeftjes waren…
De Noordhof, Middenhof en Zuidhof voelden net zo vertrouwd als ons eigen huis. Het beeld van het dorpje bestaande uit slechts drie boerderijen kan ik à la minute oproepen. Drie houten boerderijen die dicht tegen elkaar leunen met de grote lindeboom tussen de Midden- en Zuidhof.
Laten we nu toch verzeilt zijn geraakt in het equivalent van Bolderburen! Een tiental voornamelijk rode houten huizen met witte daklijsten in lintbebouwing langs een doorgaande weg. Er wonen hier slecht vijfendertig mensen.
De kerkklok slaat loom de uren, verder is het stil: doodstil. In het meer achter ons huis drijven tientallen gele plompen, klaar om uit de knop te springen. Hommels, koolwitjes en bontgekleurde vlinders dartelen rond de verbena’s die willekeurig tussen het gras groeien.
Struiken, behangen met honderden rijpe rode bessen,staan tussen weelderige berkenbomen die tot in de hemel rijken. De kleine waterval in de verte zorgt voor de nodigeachtergrondmuziek. Waar blijft de eerste eland? De bruine beer mag in zijn hol blijven.
De oude school, daterend uit de hoogtijdagen van het dorp toen hier zeshonderd mensen woonden, fungeert tegenwoordig als dokterspraktijk. Wij huren het voormalige schoolmeesters huis met haar twee bordessen en witgelakte houten muren.
Svabensverk een dorpje, ver van de bewoonde wereld, ergens in Zweden. De dichtstbijzijnde goed gesorteerde supermarkt ligt ruim zestig kilometer verderop. Het pannenkoekenhuis is sinds kort gesloten, de hoogbejaarde eigenaar was het bakken voor de enkele passerende toerist meer dan zat. Een dorpje van anderhalve koe en een paardenkop. Maar léuk…
De weersverwachting is niet fantastisch, echter de eerste zonnige dag hebben we in de zak. En ik? Ik leef mijn kinderdroom. Wat maakt het uit, 30 millimeter regen in Bolderburen is écht zo slecht nog niet. Regenjas aan, paraplu op en gaan.