Het geheim van Mini Piet
De dagen korten, de avond kondigt zich even na half vijf al aan. De kaarsen branden, in de elektrische open haard likken de nepvlammen aan de nepkolen. Nog even, voor het koken, met thee op de bank.
In de donkere gang zie ik de silhouetten van twee grote mannenlaarzen gevuld met ‘schoencadeautjes’ voor de kleine man en vrouw die vanavond patatjes komen eten. Mijmerend dwaal ik af naar de zestiger jaren van de vorige eeuw. Twitter, Instagram of Facebook waren een ver van ons bed show.
Computers nog geen gemeengoed. De publieke omroep stond in de kinderschoenen. We moesten het doen met Nederland 1 en 2. Zwarte Piet was nog zo zwart als roet. De jaren waarin mijn geloof in de Goedheiligman stond als een huis. Totdat ik ontdekte waarom mijn vader flesjes en potjes vulde met zwarte ‘verf’, die met de nodige geheimzinnige blikken werden opgehaald door dorpsgenoten.
Mijn vader produceerde, als gemeenteschilder, liters zwarte pietenzwart. Gemaakt volgens een zelf ontwikkelde huidvriendelijke formule. Een onderlaag van Nivea of vaseline op het gezicht en schminken maar. De organisatoren van de grote Sinterklaasviering van de Suikerfabriek maakten dankbaar gebruik van vaders uitvinding. Alle verenigingen uit ons dorp en omstreken wisten hem te vinden.
Rond Sinterklaas stonden de flesjes en potjes klaar op het aanrecht. De doppen en deksels keurig vast geplakt met schilders tape. Rond etenstijd was het een komen en gaan van afnemers.
Toen broer en ik eenmaal het geheim van Sint en Piet ontrafeld hadden, gingen we zelf aan de slag met het zwarte goedje. Pa maakte van crêpepapier een prachtige baret en zwarte Pietenkraag. Ma naaide een pofbroek en broerlief hulde zich in mijn zwarte maillot. Ziedaar, Mini Piet. Aldus gingen we, gewapend met een zak cadeautjes, op pad.
Wij vierden pakjesavond altijd samen met het gezin van pa’s oudste broer. Mijn nichtje was tot op het bot gelovig. Groot was haar verbazing toen Mini Piet zich aankondigde. Wat jammer dat haar neefje er niet bij was. Stout geweest? Oh! En nu verplicht alleen thuisgebleven?
Haar verbazing sloeg om in verontwaardiging. Dat is zielig! Echter de boodschap van Sint was duidelijk en onverbiddelijk. Neefje mocht blij zijn dat hij niet op transport naar Spanje was gezet. Naarmate de avond vorderde sloeg de twijfel toe. Dat Pietje met de blauwe ogen leek best veel op haar neefje en díe stem….
Tja, toen was geluk nog heel gewoon.
In de donkere gang zie ik de silhouetten van twee grote mannenlaarzen gevuld met ‘schoencadeautjes’ voor de kleine man en vrouw die vanavond patatjes komen eten. Mijmerend dwaal ik af naar de zestiger jaren van de vorige eeuw. Twitter, Instagram of Facebook waren een ver van ons bed show.
Computers nog geen gemeengoed. De publieke omroep stond in de kinderschoenen. We moesten het doen met Nederland 1 en 2. Zwarte Piet was nog zo zwart als roet. De jaren waarin mijn geloof in de Goedheiligman stond als een huis. Totdat ik ontdekte waarom mijn vader flesjes en potjes vulde met zwarte ‘verf’, die met de nodige geheimzinnige blikken werden opgehaald door dorpsgenoten.
Mijn vader produceerde, als gemeenteschilder, liters zwarte pietenzwart. Gemaakt volgens een zelf ontwikkelde huidvriendelijke formule. Een onderlaag van Nivea of vaseline op het gezicht en schminken maar. De organisatoren van de grote Sinterklaasviering van de Suikerfabriek maakten dankbaar gebruik van vaders uitvinding. Alle verenigingen uit ons dorp en omstreken wisten hem te vinden.
Rond Sinterklaas stonden de flesjes en potjes klaar op het aanrecht. De doppen en deksels keurig vast geplakt met schilders tape. Rond etenstijd was het een komen en gaan van afnemers.
Toen broer en ik eenmaal het geheim van Sint en Piet ontrafeld hadden, gingen we zelf aan de slag met het zwarte goedje. Pa maakte van crêpepapier een prachtige baret en zwarte Pietenkraag. Ma naaide een pofbroek en broerlief hulde zich in mijn zwarte maillot. Ziedaar, Mini Piet. Aldus gingen we, gewapend met een zak cadeautjes, op pad.
Wij vierden pakjesavond altijd samen met het gezin van pa’s oudste broer. Mijn nichtje was tot op het bot gelovig. Groot was haar verbazing toen Mini Piet zich aankondigde. Wat jammer dat haar neefje er niet bij was. Stout geweest? Oh! En nu verplicht alleen thuisgebleven?
Haar verbazing sloeg om in verontwaardiging. Dat is zielig! Echter de boodschap van Sint was duidelijk en onverbiddelijk. Neefje mocht blij zijn dat hij niet op transport naar Spanje was gezet. Naarmate de avond vorderde sloeg de twijfel toe. Dat Pietje met de blauwe ogen leek best veel op haar neefje en díe stem….
Tja, toen was geluk nog heel gewoon.