Vakantieperikelen
Kennen jullie het boek ‘Wij gaan op berenjacht’? Al jaren een klassieker onder de prentenboeken. Een vader gaat met zijn kinderen op jacht om een grote beer te vangen. Niets is hun te gek. Ze zijn niet bang. Kolkende rivieren, sneeuwstormen en donkere bossen, ze struinen er dwars doorheen. Wíj laten die beer links liggen en gaan op élandenjacht.
Een goede voorbereiding is het halve werk: fotocamera, telelens, verrekijker en telefoon bij de hand. Genoeg benzine in de tank. We vertrekken, vol vertrouwen in de goede afloop.
Het regent zacht terwijl we een bospad inslaan. Dochter en manlief houden de bosschages rechts, schoonzoon en ik houden de linkerkant van het pad in de gaten. Stapvoets rijden we het onbekende tegemoet. Net als het gezinnetje dat op berenjacht ging, laten we ons niet afleiden door onverwachte obstakels. Diepe kuilen, hobbels en bobbels: onverschrokken rijden we verder. Wij hebben een missie: die éne eland, liefst met gewei, of misschien wel een hele familie spotten.
We turen in opperste concentratie in het duister en speuren naar ongewone vormen, bewegingen of afwijkende vlekken in het dichte bos. De regen houdt aan, de ruitenwissers zwiepen heen en weer. De ramen blijven angstvallig gesloten, want elanden hebben een scherpe neus en slaan aan op mensengeur. De tijd tikt door en eist zijn tol. Jeukende traanogen en stijve nekken.
‘Stop!’, schoonzoon trapt keihard op de rem als dochter iets meent te zien. Helaas, loos alarm. Vast weer een boomstronk, mierenhoop, zwerfsteen of kolossaal wortelstelsel, daar grossieren ze hier in. We komen tientallen nestkasten, mysterieuze bordjes met een ‘M’ en ingestorte observatieposten tegen, maar die ellendige &*%- elanden laten zich niet zien.
Manlief speelt vals en blijkt al een poosje op zijn IPhone de wedstrijd FC Twente- Stockholm te volgen. Bovendien wordt hij flink afgeleid door een jeukende muggenbult. Ja hé, zó zijn we niet getrouwd! De aandacht verslapt, flauwe grappen vliegen over en weer. ‘Ken je die mop van die gasten op elandenjacht? Ze zagen ze niet!’ Best gezellig, elanden spotten…
Met slechts de waarneming van een haastige haas als pover resultaat, keren we terug naar huis. Vannacht lopen ze geheid in polonaise door de tuin en laten als dank wat stinkende hopen achter. Onder het mom: ‘Tante Truus liet zich gisteren verrassen en heeft ons gewaarschuwd; ‘Die komen ongetwijfeld een keer terug’. Haha, leuk geprobeerd, jongens en meisjes! Morgen weer een potje verstoppertje? Buut vrij!’
Een goede voorbereiding is het halve werk: fotocamera, telelens, verrekijker en telefoon bij de hand. Genoeg benzine in de tank. We vertrekken, vol vertrouwen in de goede afloop.
Het regent zacht terwijl we een bospad inslaan. Dochter en manlief houden de bosschages rechts, schoonzoon en ik houden de linkerkant van het pad in de gaten. Stapvoets rijden we het onbekende tegemoet. Net als het gezinnetje dat op berenjacht ging, laten we ons niet afleiden door onverwachte obstakels. Diepe kuilen, hobbels en bobbels: onverschrokken rijden we verder. Wij hebben een missie: die éne eland, liefst met gewei, of misschien wel een hele familie spotten.
We turen in opperste concentratie in het duister en speuren naar ongewone vormen, bewegingen of afwijkende vlekken in het dichte bos. De regen houdt aan, de ruitenwissers zwiepen heen en weer. De ramen blijven angstvallig gesloten, want elanden hebben een scherpe neus en slaan aan op mensengeur. De tijd tikt door en eist zijn tol. Jeukende traanogen en stijve nekken.
‘Stop!’, schoonzoon trapt keihard op de rem als dochter iets meent te zien. Helaas, loos alarm. Vast weer een boomstronk, mierenhoop, zwerfsteen of kolossaal wortelstelsel, daar grossieren ze hier in. We komen tientallen nestkasten, mysterieuze bordjes met een ‘M’ en ingestorte observatieposten tegen, maar die ellendige &*%- elanden laten zich niet zien.
Manlief speelt vals en blijkt al een poosje op zijn IPhone de wedstrijd FC Twente- Stockholm te volgen. Bovendien wordt hij flink afgeleid door een jeukende muggenbult. Ja hé, zó zijn we niet getrouwd! De aandacht verslapt, flauwe grappen vliegen over en weer. ‘Ken je die mop van die gasten op elandenjacht? Ze zagen ze niet!’ Best gezellig, elanden spotten…
Met slechts de waarneming van een haastige haas als pover resultaat, keren we terug naar huis. Vannacht lopen ze geheid in polonaise door de tuin en laten als dank wat stinkende hopen achter. Onder het mom: ‘Tante Truus liet zich gisteren verrassen en heeft ons gewaarschuwd; ‘Die komen ongetwijfeld een keer terug’. Haha, leuk geprobeerd, jongens en meisjes! Morgen weer een potje verstoppertje? Buut vrij!’