Wandelende waterpas
Als kind was ik gefascineerd door mijn vaders waterpas. Een grijsblauw metalen gevaarte met een glazen venstertje waar een doorzichtige luchtbel door een gele vloeistof dobberde. Als pa iets ophing, hanteerde hij een waterpas. Het timmermansoog van mijn vader faalde vrijwel nooit. Bij controle bevond het luchtbelletje zich meestal netjes in het midden van de vloeistof. Ik vond het wonderbaarlijk dat een millimeter naar onder of boven zoveel verschil kon maken. Wat een uitvinding!
Sinds vorige week ben ik een wandelende waterpas. Zo voel ik mij tenminste. Hoe dat zo is gekomen? Nou, heel ‘simpel’ door een vitrectomie aan mijn linkeroog.
Mijn linkeroog kreeg een noodzakelijke onderhoudsbeurt. Door loslatend glasvocht in mijn oogbol ontstond er een eiwitachtige klont die voor de macula bleef zweven. Maandenlang keek ik door een muur van mist. Lezen werd een vervelende bezigheid door de dagelijks variërende mistflarden en banken. Ik kocht ontelbare leesbrillen. Ik heb inmiddels exemplaren van +0,5 tot +2,5 en alle sterktes daartussen.
Wie hielp me daar vanaf? Gelukkig, de 8e was het zover. Onder een blauwe doek, met een zuurstofblazer voor mijn neus, onderging ik doodstil het gewroet in mijn oogbol. De chirurg deed zijn microscopische werk, ondertussen mee neuriënd met de BBC-radio. Een coassistent keek nieuwsgierig mee. Ik ving en passant de voor hem leerzame opmerkingen op. Aan mijn oren mankeert tenslotte niets. Zo weet ik nu dat Prednison niet alleen als geneesmiddel wordt gebruikt maar ook als hulpmiddel bij oogoperaties. Prednison heeft de eigenschap dat het klontjes glasvocht kan binden zodat het beter kan worden weggeknipt. Ook bleek ik mooie aderstructuren en een ietwat vervormd hoornvlies te hebben. Interessant toch?
Onder het blauwe doek ontsponnen zich welhaast filosofische gedachtenspinsels. Wat gek dat de chirurg mij letterlijk en figuurlijk ín de ogen keek terwijl ik hem aankeek maar niets zag. Bizar.
Als finishing Touch werd mijn oogbol gevuld met lucht. De luchtbel geeft tegendruk aan de ontstane inwendige wondjes. Ik zie voorlopig heel weinig met het oog maar ‘kijk’ tegen een bewegende kleurige luchtbel aan. Dit geval zal in de loop van enkele weken oplossen. Als ik mijn hoofd recht houd, staat de luchtbel keurig in het gelid. Als ik mijn hoofd schuin omhoog of omlaag buig, beweegt de bel gezellig mee. Een waterpaseffect.
En zo werd ik een wandelend waterpas en zie ik de wereld tijdelijk vanuit een ander perspectief.
Sinds vorige week ben ik een wandelende waterpas. Zo voel ik mij tenminste. Hoe dat zo is gekomen? Nou, heel ‘simpel’ door een vitrectomie aan mijn linkeroog.
Mijn linkeroog kreeg een noodzakelijke onderhoudsbeurt. Door loslatend glasvocht in mijn oogbol ontstond er een eiwitachtige klont die voor de macula bleef zweven. Maandenlang keek ik door een muur van mist. Lezen werd een vervelende bezigheid door de dagelijks variërende mistflarden en banken. Ik kocht ontelbare leesbrillen. Ik heb inmiddels exemplaren van +0,5 tot +2,5 en alle sterktes daartussen.
Wie hielp me daar vanaf? Gelukkig, de 8e was het zover. Onder een blauwe doek, met een zuurstofblazer voor mijn neus, onderging ik doodstil het gewroet in mijn oogbol. De chirurg deed zijn microscopische werk, ondertussen mee neuriënd met de BBC-radio. Een coassistent keek nieuwsgierig mee. Ik ving en passant de voor hem leerzame opmerkingen op. Aan mijn oren mankeert tenslotte niets. Zo weet ik nu dat Prednison niet alleen als geneesmiddel wordt gebruikt maar ook als hulpmiddel bij oogoperaties. Prednison heeft de eigenschap dat het klontjes glasvocht kan binden zodat het beter kan worden weggeknipt. Ook bleek ik mooie aderstructuren en een ietwat vervormd hoornvlies te hebben. Interessant toch?
Onder het blauwe doek ontsponnen zich welhaast filosofische gedachtenspinsels. Wat gek dat de chirurg mij letterlijk en figuurlijk ín de ogen keek terwijl ik hem aankeek maar niets zag. Bizar.
Als finishing Touch werd mijn oogbol gevuld met lucht. De luchtbel geeft tegendruk aan de ontstane inwendige wondjes. Ik zie voorlopig heel weinig met het oog maar ‘kijk’ tegen een bewegende kleurige luchtbel aan. Dit geval zal in de loop van enkele weken oplossen. Als ik mijn hoofd recht houd, staat de luchtbel keurig in het gelid. Als ik mijn hoofd schuin omhoog of omlaag buig, beweegt de bel gezellig mee. Een waterpaseffect.
En zo werd ik een wandelend waterpas en zie ik de wereld tijdelijk vanuit een ander perspectief.